24.12.2015 jeden z Twoich wierszy Bożonarodzeniowych
Działo się lat temu - ponad dwa tysiące... Dzisiaj jest rocznica tych właśnie wydarzeń U Słowian była zima - tam lato gorące. Myśl nasza biegnie w przeszłość...Najpierw na cmentarze Historia to zdarzenie niezbyt ściśle określa.. Do tych naszych bliskich, którzy nas kochali Wiemy, że szli drogą, On , z zawodu cieśla, I może kochają z tej śmiertelnej dali. U boku miał Niewiastę, dość młodą i piękną, Niech nasze spotkania w tę Wigilię świętą Brzemienną, więc zmęczenie zaznaczało piętno. Dostarczą nam, żyjącym, jakiegoś memento... W on czas, uciekinierzy, w dróg piaszczystych pyle Wśród wzlotów, upadków, depresji, euforii Często szli tym szlakiem... Wiemy tylko tyle Że śmierć jest pewnością, więc "memento mori"... I że noc pustynna szybko mrok przyniosła, Dlatego się spieszmy, aby żyć godziwie... A schronienie znaleźli dla siebie i osła Znać wartości prawdziwe, ludzi kochać prawdziwie.. W stajence, co drogi, postawił fellach blisko Bacząc na nauki, Tego co w stajence Bo się nieopodal ciągnęło pastwisko. Na świat przyszedł aby - dobra było więcej.. Ledwo gwiazd niebo rozjaśniły błyski Od zła - więcej dobra, miłości do świata, Niewiasta powiła Dziecię...Nie mając kołyski By człowiek - człowieka miłował jak brata... I żadnego innego nie widząc sposobu O tym, wigilijnie, właśnie pomyślałem, Ułożyła Dziecię na siano, do żłobu. Aby dobre słowo, wreszcie, stało się ciałem.. Historia nie mówi jak pasterze i króle Dobre - znaczy mądre, pro publico bono O tym się zwiedzieli, skąd się wzięli wogóle. I współbrzmiało zgodnie, trybuny z amboną.. W takiej to scenerii, w najprawdziwszej biedzie Urodził się Ten, co świat ów, ku zbawieniu powiedzie Na które świat czekał, bo ginął w nieprawości Od której cierpieli, najwięcej, ludzie prości..
