7 sierpnia 1965r.przysięgaliśmy:... że Cię nie opuszczę aż do śmierci. I stało się po 51 latach - 21 sierpnia 2016r. Pozostały pamięć, wspomnienia i żal, że nie udało się spełnić naszych planów i marzeń. Spoczywaj w spokoju...J.

52 LATA TEMU MIAŁEM SZCZĘŚCIE BYĆ ŚWIADKIEM WASZEGO ŚLUBU. BYŁO TO 20 MARCA 1965r.ZAPAMIĘTAŁEM PRAWDZIWIE WIOSENNY I SŁONECZNY DZIEŃ NA WARSZAWSKIEJ STARÓWCE. BYLIŚCIE RADOŚNI, UŚMIECHNIĘCI. ZEBRANI PRZYJACIELE,RODZINA I ZNAJOMI ŻYCZYLI WAM DŁUGIEGO SZCZĘŚLIWEGO ŻYCIA.PRZEZ PONAD PÓŁWIEKU- 51 LAT BYLIŚCIE DLA NAS WZOREM UDANEGO MAŁŻEŃSTWA. WSZYSTKO JEDNAK MA POCZĄTEK I KONIEC.ROZŁĄCZYŁA WAS ŚMIERĆ ZENKA. TAKI JEST PORZĄDEK ŚWIATA. BLISKIM, KTÓRZY ZOSTALI ŻYCZĘ SPOKOJU I WIELE NADZIEI. BRAT JANEK Z CELINĄ

6 listopada 2016r.w naszych sercach zapaliliśmy wiele świateł pamięci:" Gdzieś z nami bywał, o czym rozmawialiśmy, o czym marzyliśmy...".

Ostatnie słowa pożegnania Zenona, Zenka, Męża, Tatusia „Przychodzimy z ciemności w jasność i wzrastamy w jasności,póki z chwilą śmierci nie wrócimy do pierwotnej ciemności.” 21 sierpnia 2016r. o godz.9.59 przestało bić Jego serce. Skończyły się walka z chorobą, cierpieniem, bólem i rozpaczą. Nastała cisza i pustka… Odszedłeś z tego świata świadomy obecności Najbliższych,w znajomych ścianach swojego pokoju. Rozpacz Naszą uciszałeś słowami:Tak musi być, ... „Wieczór przyjść musi Miła moja’’,mówiłeś do Kochanej Żony. Ale czy można się pogodzić z odejściem najbliższej osoby? Czy można oswoić pustkę, która trwa i będzie trwać? Razem z sobą zabrałeś cząstkę każdego z Nas, w zamian zostawiając wyrwę w naszych sercach. Pocieszeniem jest to, że zostaje pamięć i wspomnienia przeżytych wspólnie 51 lat szczęśliwego małżeństwa, obraz ojcowskich starań, miłości i przyjaźni. Szczęście, którego doznaliśmy po narodzinach bliźniąt – Margotki i Roberta oraz wnusi Joasi. Będziemy pamiętać Nasze wspólne budowanie i Nasze umiłowanie tego co dobre i piękne. Dzieci na zawsze zapamiętają rodzinne wyprawy na narty, górskie wycieczki po szczytach i dolinach Tatr, urodę Mazur i Kaszub oraz polskiego wybrzeża.Często wspominają rozbijanie namiotów pod gwiazdami i nocne rozmowy przy ognisku. Byłeś dobrym, troskliwym i opiekuńczym ojcem. Radowałeś się z osiągnięć dzieci w nauce i w pracy, martwiłeś porażkami, ale zawsze ze spokojem podpowiadałeś drogi wyjścia z trudnych sytuacji. Wielką radością napełniło Cię przyjście na świat wnuczki Joasi. Zawsze okazywałeś Jej troskę, pomoc i opiekę. Wspierałeś w trudnych chwilach. Wnuczka odwzajemniała Twoją miłość, obdarzając Cię przywiązaniem i zaufaniem. Córka Margotka wyznaje swoją miłość do Ciebie słowami: „Kochany, Najdroższy Tatusiu, nie mogę się pogodzić z tym, że już nigdy nie zobaczę Twojego szczerego uśmiechu, nie spojrzę w Twoje dobre oczy i nie poczuję uścisku opiekuńczych rąk”. Syn Robert zapamięta Twoje słowa „Idź śmiało przez życie…” Dla Margot i Roberta byłeś oazą spokoju, skarbnicą mądrości, wzorem uczciwości i wiary w to, co dobre oraz wiary w drugiego człowieka. Dla wnuczki Joasi - Nauczycielem w różnych dziedzinach życia, dającym poczucie bezpieczeństwa. Dla Żony Jagódki – kochanym i opiekuńczym Mężem, wspierającym w potrzebie. To dzięki Tobie mogłam osiągnąć to - o czym marzyliśmy i czego pragnęliśmy. Kochałeś ludzi, wybierałeś Przyjaciół, na których zawsze mogliśmy polegać. Nieliczne, ale wierne Ich grono jest dzisiaj z Nami. Wieloletnie okolicznościowe spotkania utrwalały tę przyjaźń. Swoje życie rodzinne umiałeś połączyć z zaangażowaniem w pracy zawodowej i społecznej. Począwszy od pracy Wizytatora w Wojewódzkim Kuratorium Oświaty na Mazowszu i ponad 40-letniej pracy w Zarządzie Głównym Szkolnego Związku Sportowego. Cieszyły Cię osiągnięcia szkolnych sportowców oraz współudział w wydawaniu miesięcznika o kulturze fizycznej „Lider”. Lubiłeś swoich kolegów i koleżanki z pracy, pomagałeś w trudnych momentach życia. We wspomnieniu o Twoim życiu nie można pominąć emocjonalnych związków z Akademią Wychowania Fizycznego w Warszawie. Rocznicowe zjazdy absolwentów były dla Ciebie ważnym przeżyciem, w gronie Przyjaciół radowały wspomnienia młodości. Wspominając Zenka, pamiętajmy także o Jego otwartym sercu dla rodziny i krewnych. Wcześnie osierocony przez rodziców związał swoje uczucia z Rodzicami Żony. Jednak nie różnicował krewnych na Waszych i Naszych, do wszystkich odnosił się z ciepłym uczuciem, a także chęcią pomocy w miarę naszych sił i możliwości. W dzisiejszym dniu, mimo słońca na niebie – Świat poszarzał,nie umiemy przyjąć do świadomości, że...„ Już nigdy nie popatrzysz, nie uśmiechniesz się, nie skrytykujesz, nie pochwalisz, nie przytulisz ...”. Czujemy się bardzo opuszczeni! A mimo to towarzyszy nam świadomość, że świat nadal będzie istniał. Twoja ulubiona peonia, bzy i jaśminy zakwitną jak co roku na działce, ptaki uwiją gniazda i będą radośnie śpiewać wśród drzew,tylko w Nas będzie trwać smutek, żałość i osamotnienie. Kochany Zenku, Mężu, Tato, Dziadku, Przyjacielu! Żegnamy Cię słowami poety Jarosława Iwaszkiewicza: „Pogoda domu niechaj będzie z Tobą, jasnego pokoju, nakrytego stołu, białego sera, mleka, kawy,wiśni, drobnych przedmiotów, których pochodzenie my tylko znamy, fotografii, o których my tylko coś wiemy...” Twoja Najbliższa Sercu Rodzina Żona,Dzieci,Wnuczka. Warszawa, Kościół parafialny p.w. Apostołów Piotra i Pawła, cmentarz w Pyrach - 26 sierpnia 2016r.