Pożegnanie
Zosiu, Zosieńko Nie ma Cię z nami, a jednak jesteś. Nie ma Cię - bo opuściłaś już świat doczesny. Jesteś - bo cały czas myślimy o Tobie. Czujemy , że jesteś gdzieś niedaleko. Taka byłaś przez całe życie. Nigdy w pierwszym szeregu. Raczej w dalszych rzędach. Ale zawsze otwarta na ludzi. Gotowa pomóc, pocieszyć, wesprzeć. Wychowałaś dwóch synów, którzy są wdzięczni za poświęcony im trud. Przyjęłaś ich żony jak własne córki. Przeżyłaś życie skromnie. Pracowicie. Bogobojnie. Nie skarżyłaś się na to, czym doświadczył Cię Pan. Od wielu lat mężnie zmagałaś się z chorobą. Z ufnością pokładaną w Bogu każdego dnia niosłaś Swój Krzyż. Każdego dnia – pewnie nie zdawałaś sobie z tego sprawy – pokazywałaś nam, jak mimo cierpienia cieszyć się życiem. Odeszłaś cicho, z godnością. Nie miałaś pretensji. Nie narzekałaś na ból. Będziemy pamiętać twój ostatni uśmiech i słowa, którymi się pożegnałaś: „Dziękuję. Do widzenia”. Chciałbym podziękować Wam wszystkim za wsparcie i pomoc w tych dramatycznych chwilach. Wszystkim, bez wyjątku. Za to że byliście przy Zosi modlitwą, myślą, uczynkiem i fizyczną obecnością. Liliana – dziękuję Ci, że byłaś przy Mamie aż do końca. Zosiu – będziemy mieć Cię w naszych sercach.
