20 września 2015




Gdy odchodzi Ktoś Bliski… Przyjaciel…
zbierasz myśli, cedzisz każde słowo,
stajesz w żałobnym ornacie
i krążysz wokół… bezcelowo.

Gdy odchodzi Ktoś Bliski… Przyjaciel…
toniesz w tęsknocie, smutku, żalu,
gubisz się w życiowym aksjomacie
i błądzisz w otchłani tworem z aeralu.

Pamiętam!
Odpoczywaj w pokoju Aduś ♥ ♥ ♥

„W rocznicę Urodzin”




W prezencie, cały mój ogród Ci daję,
choć sierpień, ja go pięknie umaję.
Zielony, z motylkiem, gadem i ptakiem,
z kwiatem, biedronką, iglakiem…

Daję Ci serce swoje na dłoni
i niech Cię strzeże Św. Antoni.
Ślę myśli o Tobie po liniach cięciw 
i niech Ci królują Wszyscy Święci.

Światełka i bukiety wirtualne,
modlitwę i treny literalne…
na cześć Twoją Aduś wznoszę
i Pana Boga o opiekę proszę.

Wieczne odpoczywanie racz Jej dać Panie…
Do soko…

Dziesięć miesięcy… żal nie ustaje.
Z czasem, głębsza tęsknota się zdaje.
Kiedy smutek ogarnia, razy batogów,
wracam do naszych wspólnych dialogów.

Nader uduchowiona… rozumiałaś wrażliwość,
miłość nad złość, szlachetność nad niegodziwość.
Pozytywna reakcja na bodźce i wrażenia,
radość, łzy, czasem krzyk i liryka… bez wątpienia.

Dziękuję za wszystko, Aduś!
Odpoczywaj w pokoju… do soko!

„Dziewięć miesięcy”




Dzisiaj, do Ciebie z dziewiątką idę
pisząc w myślach tęskną heroidę,
niosąc tysiące barwnych wspomnień,
nucąc psalmy skromnie…
Tworzę jakąś własną strofoidę!

Pokój Twojej duszy Aduś…
Do soko…

Adadżnie




Z głową uniesioną w niebo
wypatrywałaś błękitu, 
swoje sny zbierałaś z obłoków
zanim dotknęły horyzontu. 
Jak jedwab z chmur tkałaś słowa
rozsypane na mlecznej drodze,
które jak komety spadały nam do stóp
byśmy błękitu nie oglądali tylko w kałużach. 
Dzisiaj spełniło się życzenie
duszy urosły skrzydła.

Aduś,
to dla Ciebie ten dar własnoręcznie zrobiony,
FalcoFanów podpisami zdobiony.
Utkany pamięcią i tęsknotą. Niech wiecznie śpiewa,
niech do Nieba trel rozbrzmiewa.
Ptak, przez Ciebie ukochany i czczony.

Niech zaniesie wieści o Sokołach,
niech zatacza nad Tobą koła,
niech Ci z wdziękiem towarzyszy,
niech chroni go moc anielskich „fetyszy”.
Ptak, którego FalcoFan do misji powołał.

Rok temu byłaś z nami… na Zlocie…
Dzisiaj w woalowym żabocie
uśmiechasz się tylko zza światów
i strzeżesz… „nawiedzonych wariatów”.
Młodym Sokołom kibicujesz w locie.

Osiem miesięcy… nie do wiary.
Płyną modlitwy i psalmy z okaryn,
liryki, światełka, wspomnienia…
Istota ziemska szuka ukojenia.
Dla Ciebie… „Sokole Oscary”.

Wieczne odpoczywanie…
Do soko…

20 maja…





Miesięcy siedem…
Siódemka krzyżem stoi.
Treść wiary… kredem,
a wskrzeszenie… duszę koi.
Boże… i tak, żal…

Aduś… Pamiętam!

W myślach, ciągle przelatujesz…
jak te ptaki ukochane.
Wspomnieniami emanujesz,
koisz serce rozedrgane…
Jesteś.

Tobie zwierzam się – w potrzebie,
och… bardzo brakuje realu.
Żyjesz Tam, na Górze, w Niebie,
obserwujesz… zza woalu.
Jesteś.

Kiedyś, usiądziemy razem
na Rajskiej Ławeczce.
Będziesz moim Pegazem…
w poetyckiej wycieczce
nieboskłonu.

Do soko, Aduś…

Wigilia wielkanocna (1966)
Karol Wojtyła





Jest taka Noc, gdy czuwając przy Twoim grobie, najbardziej
jesteśmy Kościołem –
Jest to noc walki, jaką toczy w nas rozpacz z nadzieją:
Ta walka wciąż się nakłada na wszystkie walki dziejów,
Napełnia je wszystkie w głąb
(wszystkie one – czy tracą swój sens? Czy go wtedy właśnie zyskują?)
Tej Nocy obrzęd ziemi dosięga swego początku.
Tysiąc lat jest jak jedna Noc: Noc czuwania przy Twoim grobie. 

Piąty miesiąc… wspominam różne
ciekawe rozmowy - zabawne i poważne.
Słyszę Twój chichot przez łzy, niemoc,
słowa pełne lęku i słowa odważne.

Krucha Istota znaleźć nie może
stagnacji, pewności na życie.
W końcu, brutalnie wyrwana gaśnie,
cichutko odchodzi w zaszczycie.

Odpoczywaj w spokoju…