Wciąż chaos jest w głowie.
Czy ktoś kiedyś się dowie
dlaczego? Trudne pytanie
tajemnicą Boga zostanie.
Nie dane Ci było wyzdrowieć.

Cztery miesiące… jakby wczoraj…
Brakło na ziemi sektora
byś doń się przedarła
i zdrowa naprzód z godnością parła.
To przed Panem pokora?

Jakże serce boli z tęsknoty,
w myślach jakieś dziwne sploty
i ta cisza …
…
…
Odpoczywaj w spokoju moja Cudowna Przyjaciółko!
Do soko…

Trzy miesiące. Tak… dzisiaj trzy minęły
i nowe wspomnienia… łezki spłynęły.
Ach… jakże ciężko, serce rytm swój gubi,
myśl powraca natrętnie, dusza duszę hołubi,
emocje tchawicę ścisnęły.

Słyszę głos Twój. Tak… właśnie słyszę
i szybko urwane sylaby zapiszę.
Potem złożę w całość słowo jakie…
nawet, gdy ma znaczenie dwojakie.
Mój ból zagłuszę… żal uciszę.

Mów proszę, mów jeszcze… jeszcze…
Mocny, dźwięczny ton… czuję dreszcze.
Teraz błogość dziwna, z sił opadam…
jakby senność gwałtownie się wkrada,
jakby zapachniało deszczem…

Niepowtarzalne i nadzwyczajne spotkanie,
jak dokument na wydumanym ekranie.
Czy to sen, czy?... Nie wiem tego.
Nie mam na jawie tekstu spisanego.
Och… Wieczne odpoczywanie racz Jej dać Panie…

Daję Ci dzisiaj najpiękniejszy kwiat świata -
Płomień Afryki. Smutna patrzę na Twój awatar…
Dwa miesiące tęsknoty, bólu, zadumy i żalu.
Dwa miesiące… pustka na naszym portalu…
a tak było wesoło na „czatach”.

Modlę się za duszę Twą… Najmilejsza,
byś przed Panem Bogiem stanęła "lżejsza",
byś w Rajskim Ogrodzie ckliwie rządziła,
byś wszystkie Tam Istnienia swą miłością karmiła.
Niech przyświeca Ci Najjaśniejsza.

Światełka płoną nieustannie… wirtualne,
takie od serca, nastrojowe, kameralne…
Spójrz! Każdego dnia z Tobą się witamy.
Widzisz? To znak… że wciąż Cię kochamy!
Wznosimy peany pochwalne.

Pamiętam Aduś… Do Soko…
Wieczne odpoczywanie…

Zapalam kolejne światełko dla Ciebie
Aduś, byś tam… w Niebie
oczekiwała na Boże Narodzenie,
otrzymała też Wieczne Zbawienie
i była z nami… także w potrzebie.

Tak tęskno, tak pusto, tak…
Myśli wracają… ulatują... nijak.
Za szybko, jeszcze za wcześnie…
Słyszysz? Mówię do Cię we śnie,
tylko słów mi brak.

Wszystkie Sokoły… i te z Atlanty,
nucą dziś Tobie kantyk.
Ja ze łzami kwilę strofy liryka,
w takt zawodzi cała Afryka,
a inni cichutko grają szanty…

Tak tęskno, tak pusto, tak…
Myśli wracają… ulatują... nijak…

Drzewa liście gubią… jesień nas dotyka…
Ktoś odszedł na zawsze… życie nam umyka…
Telefonu dźwięk zamilkł, cisza dookoła…
Nie będzie pogawędek, czy tak żyć podołam?
Tylko zegar tyka.

Kwiaty powiędły, ptaki odleciały
i tak zamknął się rozdział życia wspaniały.
Smutek, pustka, szaro, niebo płacze,
a serce jak głupie kołacze, kołacze...
Jakby na złość – świat cały.

Zanucę Ci kołysankę, chcesz? Jeszcze utulę …
Ostatkiem mocy swej zaśpiewam czule
by cieplej było, bezpiecznie i …
modlitwa też – koniecznie.
Utknęłam w dramatu fabule.