Aneta Jucha

Serce matki nieutulone w żalu,nigdy tęsknić nie przestanie,nigdy nie zrozumie dlaczego to się stało.Serce matki krwawić będzie,aż kres jej dni nadejdzie,aż jej droga cel swój osiągnie.Serce matki nigdy nie zrozumie dlaczego tak zostało doświadczone,dlaczego to,co największym jej szczęściem było odeszło.Mamo ,nie po to chowałaś swoje dziecko ukochane by w ostatniej drodze mu towarzyszyć.Nie po to dałaś życie,by opłakiwać to co stworzyłaś.Mamo,nikt twego bólu nie zrozumie,kto dziecka swego pod sercem nie nosił,kto w nocy nie wstawał i nie tulił szczęścia swego największego w smutku,gdy noc ciemna była.Mamo,miłosierny czas ukoi twój ból,ale tęsknoty nigdy nie zabierze.Dziecko twoje w tobie na zawsze pozostanie,jak wtedy,gdy byliście jednym ciałem i jedną duszą.Będziecie nim po kres twoich dni,bo śmierć wróciła ci to co stworzyłaś.Teraz już zawsze razem będziecie cokolwiek by się działo.Mamo nie płacz,błagam,bo serce mi pęka.....

Tak krótko byłaś naszą radością....

Nie ten żył długo, kto liczne miał lata,
lecz ten, kto zrobił wiele dobrego dla świata.
A. Naruszewicz

Čas nikdy neběží tak rychle, aby se dalo zapomenout.Přijměte moji hlubokou soustrast.

Zapomnieć. Takie proste słowo. Gdyby część jej mózgu potrafiła od tak, po prostu wymazać informację bez śladu. Tak Jak zapomniała o drobiazgach: wysłaniu życzeń, oddaniu książki do biblioteki, kupieniu pasty do zębów podczas zakupów w supermarkecie. Z wielkimi wydarzeniami nie jest już jednak tak łatwo. Wyryły się w pamięci na zawsze. Żyją w tkankach mózgu, pod skórą, we krwi. Zwinięte w kłębek, drzemią w nieświadomości, do czasu, aż coś je zbudzi. Ni stąd ni zowąd wspomnienia ożywają, wypełniając głowę obrazami przeszłości.Ty Anetko swoją osobą każdego dnia wypełniasz serce i głowę... bezustannie

Daj Mi wiarę, że to ma sens, że nie trzeba żałować przyjaciół, że gdzie kolwiek są dobrze im jest, Bo są z Nami, choć w innej postaci. Przekonaj, że tak ma być, że po głosach ich wciąż drży powietrze, że odeszli po to by żyć i tam będą żyć WIECZNIE! Są serca w których żyjesz i żyć będziesz na zawsze.

O Panie , uczyń z nas narzędzia Twojego pokoju, Abyśmy siali miłość , tam gdzie panuje nienawiść; Wybaczenie tam , gdzie panuje krzywda; Jedność tam , gdzie panuje zwątpienie; Nadzieję tam, gdzie panuje rozpacz; Światło tam , gdzie panuje mrok; Radość tam , gdzie panuje smutek; Spraw abyśmy mogli, nie tyle szukać pociechy , co pociechę dawać; Nie tyle szukać zrozumienia , co rozumieć; Nie tyle szukać miłości , co kochać; Albowiem dając , otrzymujemy ; Wybaczając , zyskujemy przebaczenie ; A umierając , rodzimy się do wiecznego życia.

I tylko ANIOŁ na mogile, Czuwa i strzeże,bo Bóg tak chciał, Każdy przystanie tu na chwilę, Przy grobie w smutku będzie trwał. Kiedy odwiedzi matka dziecko Niejedna łza mogiłę zrosi, Wciąż białą różę będzie trzymać, O ukojenie bólu prosić. ......................) .......................(,) ..........).........._'\!/'_ .........(,).........(""""") ......._'\!/'_.??????????? .......(""""")....... ....???????????........... ŚWIATEŁKO PAMIĘCI

W daleką podróż zabrał Cię Bóg Jedną, jedyną nadzieję nam dając, Że kiedyś przekroczą też niebios próg, Ci, którzy tutaj w bólu zostają. Czasem odchodzą nasze anioły, I nagle w miejscu staje czas, A z nimi cząstka nas odchodzi I wielki smutek marszczy twarz. Czasem na chwilę gaśnie słońce, Duszę wypełnia gęsty mrok, Nikną nadzieje i marzenia I w pustce ginie tęskny wzrok. Czasem odchodzą dobrzy ludzie, Co nam pomogli w życiu wiele I próżno wtedy pytać Boga, Czemu odchodzą przyjaciele. Lecz oni ciągle przecież żywi, Nadal wytrwale są wśród nas, Ich dusze przy nas pozostały, Tylko ich ciała zabrał czas.

Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą zostaną po nich buty i telefon głuchy tylko to co nieważne jak krowa się wlecze najważniejsze tak prędkie że nagle się staje potem cisza normalna więc całkiem nieznośna jak uroczystość urodzona najprościej z rozpaczy kiedy myślimy o kimś zostając bez niego Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście przychodzi jednocześnie jak patos i humor jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej tak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcu jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon żeby widzieć naprawdę zamykają oczy chociaż większym ryzykiem rodzić się nie umierać kochamy wciąż za mało i stale za późno......