Filip Alfred Kamiński

Matka kocha swoje dziecko, czuje radość gdy jest zdrowe. Gdy odchodzi, traci wiarę, że radości przyjdą nowe. Niepojęte są wyroki, niepojęte drogi Pana. Chciałam dziecko mieć przy sobie, teraz jestem całkiem sama. Sama w żalu tak ogromnym, nie rozumie nikt co czuję. Trudno iść przez życie całe, kiedy serce się buntuje. Czy nadejdzie kiedyś spokój, kiedy spojrzę w przód bez strachu? Zawsze już tak będzie chyba, aż miękkiego zaznam piachu. Obok mego spocznę dziecka, duszą będę już daleko. Tam gdzie szczęście, radość wielka, tam gdzieś czeka moje dziecko..

Tak bardzo mi przykro. Bywał u nas. Był jak każdy nastolatek. Nie możemy tego zrozumieć. Nati nie może zrozumoeć dlaczego nie zadzwonił i nie porozmawiał...tak jak kiedyś...Kapi też w rozsypce. Dlaczego???

Mimo, że minęło już trochę czasu, nadal nie wiem jak ubrać w słowa to co chciałabym napisać. Nieopisany smutek, żal, tragedia. Znałam Filipa od urodzenia i na zawsze zapamiętam Go jako wesołego, inteligentnego, przystojnego i pełnego optymizmu chłopaka. Nigdy nie zapomnę wspólnie spędzanych wakacji, wycieczek rowerowych, łowienia ryb. To był wspaniały czas. Milion wspomnień... a dziś na każde z nich napływają do oczu łzy smutku i bezsilności. Ciociu, Wujku, Kacprze, Choć jestem oddalona od Was o tysiące kilometrów, sercem jestem z Wami i codziennie modlę sie o duszę Filipa. I o siłę dla Was. Z wyrazami najgłębszego współczucia i nieopisanego żalu, Kasia

a Ty pewnie patrzysz teraz na nas z dachu świata i jesteś szczęśliwy… bo przecież musi być w tym wszystkim jakiś głębszy sens a jednak… smutek i poczucie pustki dyktują mi słowa Poety: ‘ niepotrzebne już gwiazdy wszystkie je zabierzcie księżyc spakujcie, a słońce rozbierzcie wylejcie ocean, i zamiećcie lasy bo nic już dobrego nie będzie po wsze czasy’…