Dziś 20 rocznica śmierci Reni.Odnalazłam swe notatki... 1 czerwiec 1997 Renia bardzo chora. Ma raka odbytu i już zaatakowało jej wątrobę. Jest żółta. Mimo wszystko dzielnie znosi swoja tragedię. Dziś Boże Ciało. Rano zadzwoniła do nas, zapraszając na wycieczkę ich nowym samochodem. Pojechaliśmy na ich działkę. Renia bardzo się cieszyła, jadła, rozmawiała, tylko nie chciała, bym ją fotografowała. Potem, gdy nas odwieźli, zaproponowałam, żeby poszła z nami na procesję. Nie chciała. Mówiła, że jest zmęczona. 30 czerwca 1997 Renia bardzo słaba. Rozpoznaje jednak najbliższych. Do Stasi mówi Stasieńka, do wujka Stasiu. -Ty jesteś mądrym człowiekiem, to mi to załatwisz – powtarza, bo obawia się, że jej opiekunka może ją skrzywdzić i zabrać mieszkanie dla swojej córki. Mama od rana opiekuje się nią z ciotką. Jest tragicznie. Skóra, kości i chwilami brak świadomości. 1 lipca, wtorek Chciała, bym jej masowała plecy. Narzeka na bóle . Podobno wieczorem podniosła się, a w nocy powyrzucała przez okno buty, worki i ligninę. Do mnie mówiła : – poopowiadaj mi coś z dawnych czasów. No mów. Gdy zaczynałam, natychmiast mi przerywała i poprosiła o jabłko. Nie miała jednak siły jeść. X Przyszłam do niej po pracy. Ona biedna leżała. W TV była transmisja z wizyty papieża, ale ona chyba tego nie rozumiała. Zaczęłam prać dywan. Łzy kapały mi do miski z wodą, bo nade mną leżała ona- taka chora i bezsilna. X W pewnej chwili powiedziała, że ma ochotę na placki ziemniaczane. Znalazłam w kuchni tylko dwa sparciałe ziemniaki i je starłam. Dwa placuszki wyszły z tego. Poprosiła o cukier. Dałam. Jadła ze smakiem. 2 lipca środa Rano, gdy mama do niej przychodzi, jest podobno bardzo rozmowna. -wezwijcie mi pogotowie – prosiła. Gdy mama jej tłumaczyła, że to nie ma żadnego sensu, bo ma w domu dobrą opiekę, oburzyła się. -To już nie ma dla mnie żadnej pomocy?- wołała. We śnie bardzo mocno oddycha. Ma takie otwarte usta i chwilami się dziwnie dławi. Ciągle narzeka na zimno. Mamę zapytała – dlaczego ty mnie już mnie nie całujesz? Mama natychmiast ją utuliła, pocałowała . A ona zaraz przeżegnała się. Ciocia Stasia, widząc to, rozpłakała się, Renia zobaczyła to i zapytała: Dlaczego płaczesz? Nie płacz! Kilka dni temu, gdy mama ją pilnowała w niedzielę, była chwilami przekorna, ale zdawała sobie z tego sprawę. Podeszła bowiem do mamy, przytuliła głowę do niej i powiedziała: nie gniewaj się na mnie. Bardzo spodobała jej się mamy seledynowa sukienka i poprosiła, by jej ja założyła.Mama zaproponowała, że upierze i przyniesie jutro. Nie. Zaoponowała. Dziś.Mama ubrała ją zatem i w tej sukience, spokojna zasnęła. I w tej sukience... zmarła! Gdy przyszłam do niej po pracy, Jej słowa były już bardzo zniekształcone. Dlaczego? Boże, ja ciągle modlę się o jakiś cud. 7 lipca 1997 r. Renia umarła dziś rano. Była przy niej Stasia. Umyła ją, ubrała. Mama ledwo wyszła po nocy do domu, gdy ta skończyła żywot. Gdy przyjechałam po pracy, byli wszyscy najbliżsi. Potem schodziłyśmy z nią /ciotunia, mama i ja/ aż na sam dół. Położyli ją na noszach na parterze. My czekałyśmy, aż przyniosą trumnę. Gdy przełożyli ją, odprowadziłyśmy ją do samochodu. Popatrzyłyśmy, jak odjechała. I to koniec.

Skarbie, oglądam filmiki z Tobą i tak płaczę...Takie smutne życie bez Ciebie, nie ma się do kogo poskarżyć, nie ma od kogo czekać pocieszenia. Ty byłaś lekarstwem na wszystko, Ty wszystko mogłaś i wszystko umiałaś.Ty byłaś dla nas wszystkim. Nasza święta. mil

Kochana Babciu, nie ma takiej drugiej babci jak Ty.
Jesteś najukochańszą, najlepszą, najmilszą i najdroższa Babcią na świecie. Bardzo Cię kochamy

Paula, In i Brian

Nasza babunia... - Moje życie składało się głownie z kar – powiedziała kiedyś w zadumie … ile ich będzie jeszcze… ale – dodała zaraz szybciutko - bardzo chciałabym je jeszcze przedłużyć, by być z wami, by wam pomagać! No właśnie… To życie naszej BABUNI bywało rzeczywiście smutne. W Jej wczesne dzieciństwo wpisały się i poważna choroba mamy, i śmierć ukochanego brata Lucjana, i odpowiedzialność za los młodszego rodzeństwa, przekraczająca często siły nastoletniej dziewczynki. Potem były młodzieńcze, wojenne lata w okupowanej Warszawie. Lata smutne i szare, bo lęk, bo niedostatek, bo ojciec na wojnie, bo schorowana mama bezradna… I nagle promyk radości… W kościele na Karolkowej poznaje swego męża Mariana. Na nieszporach ją sobie upatrzył… i pokochał bez pamięci… Taka miłość już się nie zdarza… W lutym 1943 roku, po kilkumiesięcznej znajomości pisze w liściku do swej 20.letniej ukochanej - … tak chciałbym Ci podziękować za to wielkie szczęście, że pozwoliłaś mi do siebie zwracać się po imieniu, wymawiać Twoje piękne i szlachetne imię Heniu …bez tego … Pani. Czymże Ci się za to odwdzięczę… Na razie przyjmij wyrazy czci i oddania, i przyrzeczenie , że ma miłość jest silniejsza niż przeciwności świata i ze nie opuszczę Cie nigdy… I rzeczywiście, w lipcu 1943 roku biorą ślub w Kościele św. Wojciecha na Woli. To tylko chwilowe szczęście… bo przychodzi sierpień 1944 roku i młodzi małżonkowie zostają rozdzieleni. Mąż stoi już w szeregu skazanych na rozstrzelanie. Ginie co dziesiąty… On jest dziewiąty… i trafia na roboty do Niemiec. Jego młoda żona z siostrami i mamą tkwią jeszcze w piwnicy kamiennicy przy Szlenkierów. Szóstego dnia powstania Henia jako pierwsza wychodzi na podwórko naprzeciw niemieckiego kordonu gotowego do strzału… - Było mi już wszystko dno – powie po latach. Gdy trafią do obozu przejściowego w forcie Wola, znów unika śmierci, gdyż ubłagany przez jej mamę Niemiec przepycha ją w stronę kobiet z dziećmi… I znów po wielu miesiącach poniewierki, niepewności, promyk radości. Rodzina żyje, pomału się odnajdują… mąż odzywa się z niemieckiej poniewierki, i choć próby ratowania go zawodzą… na Zielone Święta 1945 staje przed drzwiami , nie rozpoznany przez żonę - w damskich butach i futrzanej papaszce! Szczęście? Tak, ale krótkie… bo już za rok umiera przy porodzie ich pierwsze dziecko, synek Staś. Gdy po kolejnych trzech latach przychodzi na świat córka, rodzi się znów nadzieja na spokój. Niestety – powie po latach Henia- zawsze tak rzetelny, tym razem nie dotrzymał słowa. Umarł w wieku 34 lat , choć zapewniał, że nic nas nie rozdzieli… Rak był silniejszy! Zostając sama z sześcioletnią córką, rozpoczęła samodzielnie walkę o przetrwanie, całą swą miłość i oddanie kierując ku niej. Zrobiła wszystko, by dzieciństwo córki było ciepłe, cudowne, by nie odczuła braku ojca i by mogła spokojnie zdobywać wykształcenie. Pewność jutra i stabilizacja przychodzi chyba dopiero z małżeństwem córki i narodzinami dwóch wnuczek. Zięcia Janusza pokochała od początku jak rodzonego syna. Jest jej wielką radością i dumą przez te wszystkie lata. Schorowana, po udarze, na jego widok z uśmiechem powtarzała – Janusz to mój dobrodziej. On mi się tak bardzo w życiu udał. Dbajcie o niego. To mój opiekun w całym tego słowa znaczeniu, to mój dobry chłopiec i dobry człowiek, który obiecał, że będzie się mną opiekował aż do końca… Mówiła często w chorobie – bardzo kocham Janusza, bo wiem, co dla mnie zrobił, on mi uratował życie… uwielbiam jak kolo mnie siedzi! Gdy mówiłyśmy, że to czyni to po prostu z miłości do Niej, prostowała z uśmiechem- nie, to nie jest miłość, to raczej miłosierdzie i bezinteresowność. I zaraz potem dodawała – no chodź Janusz, daj buźki! Ta buźka była Jej podziękowaniem za codzienną opiekę, za dźwiganie wózka, za noszenie na rękach, za karmienie, za spacery, za całą opiekę medyczną, którą koordynował przez te długie miesiące choroby… i zawsze czynił to z uśmiechem. - Gdy czasem bezsilność wywoływała u nas spontaniczny szloch, mawiał rzeczowo: trzeba dziękować Bogu za każdy wspólny dzień, bo przecież babcia daje nam codziennie tyle radości! Babcia czuła te ogromną życzliwość zięcia. Gdy spytał ją niedawno po tygodniowym pobycie za granicą, czy bardzo za nim tęskniła, spontanicznie powiedziała: No pewnie! Przecież gdy ciebie nie było, świat przestał istnieć. I znów można powtórzyć – taka miłość się już nie zdarza. Razem prawie ćwierć wieku, w dzień powszedni i w święta, na DOBRE I NA ZŁE, na cotygodniowych wyjazdach i corocznych wspólnych wakacjach, potem już na wózku na codziennych spacerach…. I to wszystko w atmosferze ogromnej zgody i zrozumienia. Razem. Na kilka dni przed śmiercią poprosiła: KUP JANUSZOWI ODE MNIE KWIATEK. Najlepiej różowy. Niech mu pachnie zawsze jak wiosna. Oczywiście wielką miłością babuni były wnuczki Inez i Paula. Od początku choroby jej potrzebom podporządkowały całkowicie swe życie. One troszczyły się już od świtu o jej higienę, robiły zastrzyki, one zapewniały jej smakołyki, dbały o ładne ciuszki, o dobre kosmetyki i umilały jak mogły długie godziny leżenia… One dbają o mój luksus – mówiła. Było wspólne czytanie gazet, codzienne telefony z pracy, nawet wspólne śpiewanie i oczywiście wspólna MODLITWA. Gdy się przy babci krzątały, mawiała: Jesteście moimi półlekarkami! Chciałabym jeszcze żyć 100 lat i móc tak na was patrzeć. Powtarzała często – gdy koło mnie siedzicie, to jakbym piła najlepsze lekarstwo! Jesteście moim zdrowiem. Albo Wy jesteście moje aniołki kochane. A protest dziewczyn, że na ziemi nie ma aniołów, skwitowała rzeczowo: - Są, są. Dwa się nudziły w niebie i urwały się z góry na ziemię. Gdy ja wnuczki tuliły, mówiła: Dla was marze o wszystkim, co najlepsze, bo to co moje, to już minęło. A gdy ją dusiły całowaniem, broniła się: nie lubię, jak mnie ktoś tak całuje na zabój! Ostatnio poprosiła je: kochajcie bardzo mamę i Janusza, a kota, to jak już chcecie… O sobie Babcia nigdy nie myślała, zawsze o drugim człowieku. Już w chorobie narzekała: tak mi przykro, że nie mogę nic pomóc , że się tak ze mną męczycie… Wy jesteście biedulki, ja wiem jak wam ciężko. Tyle macie do mnie tyle cierpliwości. Macie chyba jakąś łaskę o d Boga, bo to taka przykra robota przy chorym. -Tak sobie myślę, jak długo ty jeszcze wytrzymasz – mówiła do córki, na jak długo starczy ci siły. Siedzisz przecież przy mnie w dzień i w nocy… tak się martwię o ciebie. Wszystko nas łączy i nic nie dzieli… - Jestem nienasycona miłością do was - zapewniała nas często. Tego się nie da przeliczyć ani na pieniądze, ani na złoto… Gdy prosiłyśmy o buziaka, żartowała: - u was to nic nie ma darmo! Gdy pytałyśmy, czy nas kocha, mówiła mrużąc oko: a czy mam inne wyjście? Gdy dziewczyny zapewniały o swej całodziennej tęsknocie za nią, dziwiła się: tęskniłyście za takim starym klamotem? Babcia potrafiła żartować. Nawet ze swej ze swej ułomności. Gdy spadła z wózeczka, pocieszała nas, ze ten upadek nie tyle był bolesny, co raczej widowiskowy… Gdy pytaliśmy, dlaczego nie chciała rozmawiać z lekarką, odrzekła, że jej nie znała i postanowiła zachować dystans! Kiedyś powiedziała nam: kocham was najbardziej NA ŚWIECIE i proszę o ratunek. I TO BYŁA JEJ JEDYNA PROŚBA. I nasza bezsilność Babcia nie zwykła na nic narzekać. O nic nie prosiła. Nic jej nie było potrzeba, prócz obecności najbliższych. Kiedyś tylko zastanowiła się przy jakiejś niesmacznej, przetartej zupie– taki bogaty kraj, słyszałam w TV, a my jemy takie byle co! Mimo swego cierpienia zachowała pogodę ducha, dowcip, jasność myślenia. Była tylko zażenowana swym stanem. – Kiedy ja dojdę do ładu z tym moim rozumem? – zastanawiała się kiedyś i poprosiła; - Zapamiętajcie mnie od tej dobrej strony. Dobrze? I taka pozostanie w naszej pamięci. Kochana, niezastąpiona, sprawiedliwa, uczciwa, wierna swoim zasadom, wrażliwa na potrzeby innych, uczynna, jedyna… Po niej już tylko pustka… . Milena Rzeszot

Łzy w niebie" Czy poznamy się, kiedy kiedyś spotkamy się w niebie? Czy wciąż będziemy tacy sami, gdy spotkamy się w niebie? Muszę być silna i prowadzić życie dalej, ponieważ wiem, że teraz nie mogę być z Tobą tam, w niebie. Czy weźmiesz mnie za rękę, gdy spotkamy się w niebie? Czy pomożesz mi wstać, gdy spotkamy się w niebie? Będę szukała Twojej drogi, przez noc i dzień, ponieważ wiem, że teraz nie mogę być z Tobą , w niebie.