♥ KAZIMIERZ JANNASZ ♥

Codziennie jestem w podróży istnienia, jadę pociągiem nazywanym życie. Tylko przedziały w drodze czasu zmieniam, pierwszy, różowy dzieciństwem zachwycał. Następny w zieleń młodości ubrany, w błękicie nieba błyszczał kwiat miłości. Myślałam - zawsze w słońcu pozostanę, chciałabym dzisiaj w beztroskich dniach gościć. Jechałam dalej wyboistą drogą, gdzie zła kamienie biły szyby szczęścia. Podróżowałam zmienić nic nie mogąc, szeptałam nocą - jeszcze będzie pięknie... E.Karolewska

Nad kim płaczesz?
Nad tymi, co umarli, czy nad sobą?
Nad sobą.
Opłakując ich śmierć,
opłakujesz własne osamotnienie,
własną dolę tego, który został.

Każde istnienie, ma wyznaczoną ścieżkę przeznaczenia...
I kres jego wędrówki jest nie znany.
Gdy ziemską tułaczkę skończy, w zaświatach stanie,
z nadzieją na spokojną, szczęśliwą przystań...

Tatulku mój,
dlaczego szczęście jest tylko wypożyczone,
a potem pozostawia smutek i łzy...
Tęsknotą moja droga usłana...
a w sercu moim na zawsze TY...
Dobranoc kochany...

Wsłuchaj się w serce Wsłuchaj w melodię, którą ci życie gra... Wtedy usłyszysz Ja ci podpowiem Ten anioł, to właśnie ja. Idę przed tobą, Idę za tobą, Dłoń ci podaję gdy trzeba... Weź tylko słuchaj melodii serca. Dostąpisz zaszczytu nieba...

Ból, przyćmiewa ból... Łza, rzeźbi bruzdę na policzku... Noc, podchodzi pod okno zbyt wcześnie... Dzień, trwa w nieskończoność...Rozpadam się, by z nowych kawałków posklejać mój mały świat... I iść dalej...

Wśród gwaru życia, pamięć o innych to skrytka. Wystarczą wspomnienia i się otwiera. ... W labiryncie samotności, prowadzi przez zawiłe ścieżki. w marszu do drugiego człowieka, którego już dawno nie ma... ... Tatusiu..piątek 14.32

Do rozzłoconych szczęściem dni,
wyciągamy ciągle dłonie...
Przeszłość muzyką wspomnień brzmi,
nie wróci co minione.
Kaziku

"Każdy ma swoją własną historię, więc czemu łączy nas tak wiele? Nie znamy się, nie rozmawiamy, lecz znamy bólu te same odcienie. Wydaje się, że nikt nie zrozumie, bo każdy inny krzyż nosi, jednak czas pokazuje w końcu, że człowiek podobny ból znosi. Czasem tylko ból zmienia oblicze, wcześniej lub później się staje, ale na końcu każdy z nas przecież zupełnie sam z tęsknotą zostaje". /Anna Sobańska/

Gdy nie znasz smaku ojcowskiej miłości, nosisz w całości serce nie potrzaskane bólem, spokojne, nie czujesz tęsknoty, nie patrzysz w puste okno załzawione żalem, gładką masz twarz, bez wyżłobionych bruzd goryczy.