Pamiętam jak to było 17 listopada 2009 roku...wróciłem późno z pracy a Ty leżałeś w takim stanie że pogotowie musiało przyjechać, jednak Cię nie zabrano.Zawsze byłeś twardzielem ale tym razem ból głowy zwalił Cię z nóg.Ból, który już towarzyszył Ci od jakiegoś czasu...nikt nie wiedział dlaczego w głowie coś się zaczęło niedobrego dziać...przecież leczyłeś się na zatoki...ale jakże błędna była diagnoza lekarza!!!Myśląc, że to zapalenie opon mózgowych zawiozłem Cię na pogotowie Twoim ukochanym samochodzikiem...wtedy choć z trudem ale niestety ostatni raz schodziłeś po schodach, opuszczając już na zawsze dom rodzinny...Potem badanie na izbie przyjęć i to co do końca zostanie mi w pamięci...Będzie dobrze!!! Łukasz,mówiłem Ci tak,wyjdziesz z tego, spokojnie...a Ty uparcie kręciłeś głową,że nie!!!Zdenerwowałem się wtedy...i Ty widząc to,przytaknąłeś mi.Ale dopiero za trzecim razem...zastanawiam się wciąż - czy Ty wtedy już wiedziałeś???Trzy operacje głowy,lekarze wykluczyli nowotwór,a ropnie nadal postępowały.Wyniki badań powodowały bezsilność lekarzy...Nie ma wirusa ani bakterii!!!A dramat trwał nadal,nie umieliśmy Ci pomóc!!!Pięć i pół miesiąca najlepsi neurochirurdzy walczyli o Twoje zdrowie i życie,poddając się w końcu...Tego ich w szkole nie nauczono i z takim "przypadkiem" się jeszcze nie zetknęli...Mało ambitni ludzie i niegodni szacunku, choć nie wszyscy...ci młodzi jeszcze nie zepsuci przez pieniądze!!!Twoja choroba... i TY w tym wszystkim tkwiłeś po uszy...Dlaczego właśnie TY, dlaczego właśnie Tobie się to stało???!!!My z Tobą blisko,Boże jaka to trauma to tylko Ty wiesz i my, którzy Cię nie zostawili nigdy aż do końca..cała najbliższa rodzina..Potem szpital w Chorzowie, w sumie 3 miesiące, tam też nie umieli Cię leczyć i w końcu dwa ostatnie miesiące w zakładzie opiekuńczym...tak blisko domu!!!Zostań z Bogiem Synu a ja kiedyś do Was dołączę...Twój tata.

Stanęłam dziś nad Twoim grobem i patrzyłam na tabliczkę gdzie jest Twoje imię i nazwisko i TA DATA - data Twojego odejścia - nadal w to nie umiem uwierzyć, to nie tak miało być ... Tak się cieszyłam kiedy się urodziłeś - pamiętam ten dzień do dziś - zastanawiałam się jaki Ty będziesz kiedy skończysz 16 lat. Doczekałam się wielu wspólnych, cudownie spedzonych rodzinnych chwil. W wielu sytuacjach pokazałeś mi, że jesteś bardziej dorosły mimo niepełnoletniości niż niektórzy dorośli. Pamiętam jak właśnie w dniu Twoich 16 urodzin powiedziałam Ci, że ja byłam w tym wieku kiedy Ty sie urodziłeś i nie mogłam sie doczekać kiedy Ty będziesz miał te 16 lat ... uśmiechnąłeś się wtedy szeroko :) Skończyłeś szkołę średnią - dałeś radę mimo wielu wątpliwości czy dasz radę. Planowałeś nawet powtórkę egzaminu zawodowego bo zabrakło Ci kilku punktów do 100%. Rozpocząłeś swoją pierwszą pracę, zdałeś egzamin i zdobyłeś upragnione prawo jazdy. Do dziś słyszę radość w Twoim głosie kiedy mówiłeś "Ciocia dziś sam siebie zawiozłem do pracy !" Twoje i nasze plany pokrzyżowała choroba : wredna i nieprzewidywalna. Nie dała Ci żadnych szans ... ja mimo wszystko żyłam nadzieją, że stanie się cud i będziemy się dobrze bawić na Twoim weselu ... DLACZEGO ? DLACZEGO ? DLACZEGO ? Codziennie zadaję to pytanie w próżnię i nie słyszę odpowiedzi .... ale nie martw się bo kiedyś się spotkamy i jeszcze pogadamy, już po tamtej stronie. Mam nadzieję, że jesteś bezpieczny i szczęśliwy. Z Bogiem Łukaszu !