Mowa pożegnalna odczytana przez o. Rafała, 21 listopada 2019r.

Jesteśmy tutaj dzisiaj ze względu na Świętej pamięci Tadeusza Piotrowskiego.

Urodził się w Warszawie, w rodzinie inżynierów i nauczycieli. W pierwszych latach okupacji mieszkał pod Warszawą, najpierw w Zalesinku, potem w Gołkowie, z którymi był silnie związany do ostatnich lat życia. W latach sześćdziesiątych wraz z rodzicami przeprowadził się z powrotem do Warszawy, a od 1976 roku przez dwadzieścia lat mieszkał wraz z rodziną w jednym z pierwszych mieszkań wybudowanych nad Dolinką Służewiecką.

Ukończył Wydział Łączności Politechniki Warszawskiej (dzisiejszy Wydział Elektroniki i Technik Informacyjnych). Wieloletni nauczyciel akademicki na tym samym wydziale; pracownik naukowy w Wojskowej Akademii Technicznej, w 1979 roku uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. Pracownik naukowy w Instytucie Fizyki Polskiej Akademii Nauk oraz Instytucie Technologii Elektronowej.

Zapalony żeglarz, od czasów studenckich członek sekcji żeglarskiej AZS. Reprezentant Polski w żeglarstwie na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium w 1972 roku. Przez całe życie pływał na wielu akwenach głównie regatowo, ale również uczestnik rejsów morskich i rekreacyjnych z rodziną i przyjaciółmi.

Zapalony narciarz, instruktor narciarstwa, członek Warszawskiego Klubu Narciarskiego, wielokrotnie jeździł w Tatrach, a później po otwarciu granic również w Alpach. Sportowiec całą duszą - przez całe studia uprawiał lekkoatletykę, uczestnik spływów kajakarskich, w późniejszym życiu regularnie jeździł na rowerze.

Od wczesnej młodości miłośnik teatru, na późniejszym etapie życia chętnie tę pasję realizował. Poliglota władający czterema językami obcymi, ciekawy świata, na każdym etapie życia pragnący się czegoś nauczyć.

Przyjaciel, kolega, znajomy, umiał rozmawiać z ludźmi i umiał ludzi słuchać. Był znany ze swojej życzliwości i dobrego serca. W każdym człowieku widział dobro starając się dobrem zło zwyciężać. Bardzo bolały go istniejące wokół podziały i agresywne zachowania. Ale nie tracił wiary, że miłość i mądrość są od nich silniejsze.

Kochał przyrodę i starał się jak najwięcej przebywać poza domem, na łonie przyrody. Każdy spacer był dla niego ważny, oznaczał, że dzień nie poszedł na marne. Miał szacunek do wszystkich, nawet najmniejszych stworzeń. Na długo przed tym jak o ekologii zaczęło się mówić – on swoim zamiłowaniem do lasów, gór, jezior, mórz, nawet przyrody miejskiej zarażał innych wokół. To dlatego tak chętnie wracał do rodzinnych okolic w Gołkowie i Zalesiu, dlatego z zapałem jeździł na rodzinną działkę w Szczakach, a pogoda, którą inni nazwaliby pod psem – ziąb, plucha, wichury – Jemu sprawiały radość, bo z jednej strony lubił obserwować zjawiska atmosferyczne, z drugiej czul, jakby znowu był na jachcie, gdzie stawiał czoła pogodowym wyzwaniom.

Nie bał się trudów, wyzwań, przeciwności. W ostatnich latach doskwierały mu problemy zdrowotne, ale nawet im systematycznie, z godną podziwu odwagą i pracowitością, mężnie stawiał im czoła. Nie tracąc z oczu rzeczy w jego rozumieniu najważniejszych – dbałości o najbliższych, dbałości o rozwój i zdrowie, szacunku dla drugiego człowieka, pogody ducha i – wciąż – odkrywania nowego.

Do końca sprawny, do końca niezależny, przewidział i zabezpieczył najważniejsze sprawy.

W imieniu pogrążonej w żałobie rodziny pragnę podziękować za przybycie, za wszystkie słowa wsparcia i pomoc wszystkim zgromadzonym, w których pamięci śp. Tadeusz Piotrowski pozostanie na zawsze.