ADAM RYBARCZYK

Każdy dzień to dzień smutku
dzień wspomnień
dzień żalu
dzień tęsknoty
dzień bólu
wspomnienia ciągle powracają
one zostaną w mej pamięci
na zawsze...
na wieki...
do końca...

Adamie, poznałam Cię dzięki Twojej kochającej Cię ponad życie mamie, dla której nadal jesteś wszystkim! Gdy opowiada o Tobie czuję, że cierpi, tęskni i żyje wspomnieniami o Tobie. Twoje nagłe odejście to przecież niewyobrażalna trauma na całe życie! Bardzo współczuję jej z całego serca! Spoczywaj w pokoju...

Nad Twoją mogiłą białe kwitną życia kwiaty. O ileż lat to już było bez Ciebie duchu skrzydlaty. Nad Twoją mogiłą, od lat tylu zamkniętą. Spokój krąży z dziwną siła z siłą jak śmierć- niepojętą. Nad Twoją mogiłą cisza jasna promienieje. Jakby w górę coś wznosiło jakby krzepiło nadzieję. Nad Twoją mogiłą klękam ze swoim smutkiem. O jak to dawno było jak się dziś zdaje malutkim. Nad Twoją mogiłą lampki zgasły kochanie. Me usta szeptały daj mu wieczne odpoczywanie.

Do kogo usta otworzyć by chciał wysłuchać skarg. Do kogo usta otworzyć by móc wyjawić żal. Kogo mam winić za życie z którym zaigrał los. Kogo mam winić za życie cierpienia pełen trzos. Dla kogo me serce bije tęsknoty znając smak. Dla kogo me serce bije z życiem wciąż walcząc tak.

Moje serce płacze rozpacz łzy wyciska. Odszedłeś Syneczku Osobo Najbliższa. Już Cię nie przytulę nie poczuję więcej Ciepła Twojej dłoni ach jak dusza boli. Może teraz widzisz jak kreślę te słowa. Żegnaj mój Syneczku w mym sercu żałoba...

Życie ludzkie ubiega między wspomnieniem a nadzieją.
Żal i cierpienie po stracie dziecka trudno wyrazić słowami.

Uchyl mi rąbek nieba... Bym płakać przestała... Podaruj mi chwilę wytchnienia... Bym słońce na niebie ujrzała... Wypełń sobą pustkę w mym sercu... By cieplutko mi było... Ulecz moje rany... Aby więcej ich nie było... Osusz moje perły... Które po policzkach spływają... Natchnij mnie nadzieją... Bym w niej podporę miała...

Kaganek Twego życia zgasł mój jeszcze chyba się nie dopalił... Przedwczesny był to końca czas, zabrał Cię Bóg, a mnie ocalił! Takie to bardzo niesprawiedliwe, odszedłeś! – Ja zostałam sama... Okrutne życie i złośliwe nie wiem co robić teraz mam? Bo utraciłam sens wszystkiego świat istnieć dla mnie przestał już! Przyjdź do mnie we śnie – powiedz dlaczego? nadzieję w serce moje włóż! Daj mi choć jeden znak we śnie, że tam jest dobrze i czekać będziesz. Tak bardzo, bardzo kocham Cię i będę kochać, zawsze i wszędzie!

Ty nie odszedłeś daleko... Wiem to, rozumiem, czekam. To tak jakbyś był obok, za rzeką. W tej wsi, co mgły ją zasnuły... A po górach i skałach wiatr zawodzi I śpiewa piosenkę tęsknoty przepastnej. Dniem każdym biegnę do Ciebie W tę światłość boskości jasnej. A mówią, że to otchłanie, Że tam gdzie jesteś nic nie ma... Jesteś w blasku słońca I w trawach, w koronie drzewa... Dlatego palę Ci świeczkę, Jej płomyk serce ogrzewa, Bo kiedyś będziemy znów razem. W to wierzyć mi bardzo trzeba...

Niebo się zatrwożyło,zerwał się silny wiatr. Kiedy w ostatnią drogę ruszyłeś. Bo przecież nie tak miało być. Ty miałeś jeszcze długo żyć. Cieszyć nas swymi słowami. Gestem ,uśmiechem ,minami,. Dlatego niebo ucichło. Kiedy składano Twoje ciało. Bo dopatrzono się tam w niebie. Że się ktoś bardzo pomylił. Zabierając nam tak wcześnie Ciebie.,