Justynka Cuber

TYLKO MIŁOŚĆ I PAMIĘĆ
POTRAFIĄ ZATRZYMAĆ CZAS...POKÓJ TWOJEJ DUSZY

W otchłani rozpaczy,
W bólu samotności
Jest jedno światełko
Światełko miłości...

Są łzy, co jak ogień palą, Są serca, które się nigdy nie żalą, Są winy, na które nie ma sędziego, Więc kiedy płaczę, nie pytaj, dlaczego... Będę sercem z Wami podczas mszy św. za duszę Waszej Justynki,odeszła w dniu moich urodzin.

Jesteś....w cząsteczce mojego smutku w drobinie radości mej w poświacie księżyca nocą w promieniu słońca grzejącym w przymkniętych lekko powiekach w mocno ściśniętych ustach w słowach bez słów w istnieniu bez istnienia........Jesteś.... Jesteś....

ZiEmIa ZaBrAła CiAłO, DuSzE zAbRaŁ BóG, a TwOjE SeRcE z BliSkIeMi PoZoStAłO ..........) .........( ♥ ) ......._ `|'_ .......( """" ) .......)/(/( | .......() )()|| .......| () || .......|....|| .......|.....() .......|.....| .......|.....| .......[|[¤]|] "Dzięki wspomnieniom - jesteś". Jaśniutkie słoneczne światełko pamięci zapalam, niech zawsze płonie ((*)).

W daleką podróż zabrał Cię Bóg
jedyną nadzieję nam dając,
że kiedyś przekroczą też Niebios próg
ci którzy w bólu zostają...


Światełko pamięci wraz z modlitwą.
(*)(*)(*)....

Czas mija… Ból rozstania pozostał…
Tęsknota i miłość nie maleje...

Czemu odszedłeś nie mówiąc dowidzenia? Czemu nie powiedziałeś ze idziesz do nieba? Czy tak naprawde musiało już być? Czy los nie dawał żadnej szansy Ci? Teraz nie wrócę życia Twego Teraz nie przywrócę usmiechu Twego Zostawiłeś mnie na tym świecie samą Zostawiłeś mnie taką zapłakaną.. ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥

"To nic, że tak daleko, że nas rozdarła ciemność i ból, co tkwi jak nóż. Ja w Tobie, a ty we mnie płyniemy strugą, rzeką złocistą, drżącą strugą, gwiazdami lśniących róż. Bo nie ma rozerwania, choć rozerwane słowa, bo nie ma zapomnienia, choć życie nas zapomni; z brzęczących kręgów nieba ja w Ciebie, a Ty do mnie - płyniemy."

Kwatera małych grobów na cmentarzu. My, długo żyjący mijamy ją chyłkiem, jak mijają bogacze dzielnicę nędzarzy. Tu leżą Zosia, Jacek i Dominik, przedwcześnie odebrani słońcu, księżycowi, obrotom roku, chmurom. Niewiele uciułali w bagażu powrotnym. Strzępki widoków w liczbie nie za bardzo mnogiej. Garstkę powietrza z przelatującym motylem. Łyżeczkę gorzkiej wiedzy o smaku lekarstwa. Drobne nieposłuszeństwa, w tym któreś śmiertelne. Wesołą pogoń za piłką po szosie. Szczęście ślizgania się po kruchym lodzie. Ten tam i tamta obok, i ci z brzegu: zanim zdążyli dorosnąć do klamki, zepsuć zegarek, rozbić pierwszą szybę. Małgorzatka, lat cztery, z czego dwa na leżąco i patrząco w sufit. Rafałek: do lat pięciu brakło mu miesiąca, a Zuzi świąt zimowych z mgiełką oddechu na mrozie. Co dopiero powiedzieć o jednym dniu życia, o minucie, sekundzie: ciemność i błysk żarówki i znów ciemność? KOSMOS MAKROS CHRONOS PARADOKSOS Tylko kamienna greka ma na to wyrazy. Wisława Szymborska – Bagaż powrotny ********************************************************* ____PAMIĘTAM ANIOŁKU_____ ********************************************************* A TOBIE ŻYCZĘ WSZYSTKIEGO TEGO,CO OD BOGA POCHODZI,OBY SKRZYDŁA WIARY PRZYKRYŁY KAMIENIE ZWĄTPIENIA I UNIOSŁY SERCA PONAD PRZEMIJANIE.