Daniel Litwiniuk

Pozwolę się wtrącić, tylko żebym nie była źle zrozumiana, nie wiem, czy dobrze to napisze, ale myślę, że ta kobieta(?)skoro bardzo wierząca, nie mogła za bardzo spojrzeć Bogu w oczy z powodu związku z żonatym mężczyzną więc w "ofierze", w ramach pokuty i jako usprawiedliwienie (dobrze, że jesteśmy razem, bo tak to chłopak by się w tej Hajnówce zmarnował)chciała oddać Mu idealne, wzorcowe i najlepiej ułożone dziecko na świecie, no i ułożyła je, ale w trumience. Nie jestem psychologiem, ale mam 4 letniego synka i gdy myślę o Danielkach , a myślę może nie cały czas, ale niezwykle często, staram się zrozumieć, dlaczego te osoby, które miały ich chronić, zawiodły. Zrozumieć do końca się nie da, a skatowanych dzieci wciąż przybywa, więc może gdybyśmy choć troszkę rozszyfrowali, skąd to się bierze, bylibyśmy w stanie pomóc i zapobiec następnym ofiarom. Dla mnie podobna historia z Danielem Pełka, którego śmierć na zawsze mnie zmieniła, tam też nie mogę uwierzyć, że przedszkolanki nic nie widziały. Odprowadzam mojego małego co dzień do przedszkola i wiem, jak panie uważnie zajmują się dziećmi, choć w grupie jest 25 maluchów. Nie ma szans, by ukryć ślady przemocy. I sobie myślę, że dziecko 3 letnie, które nagle mówi "nie" i stawia na swoim, wrzeszczy, obraża się i robi na złość, bo to już potrafi, potrafi zdenerwować i najspokojniejszego, więc tam włączył się mechanizm biję-mam spokój, biję, a on wciąż niegrzeczny więc biję mocniej, mam spokój, potem biję mocniej, dziecko nie reaguje już na bicie, nie ma już dialogu matka-dziecko, więc duszę i podtapiam,odbywa się wyścig, kto kogo pokona i złamie. No i złamali życie chłopcu, który za chwilkę przeszedłby naturalny zresztą okres buntu i byłby najcudowniejszym dzieckiem pod słońcem.Ale to teoria, bo oprócz sztywnych mechanizmów gdzieś musi włączyć się matczyne i ojcowskie serce, przytulenie, pociecha,żal, miłość do dziecka ponad wszystko. Muszą zdominować nienawiść uczucia wyższe. Nie można stać się wrogiem swoich dzieci, żadnych dzieci, nie można dopuścić do siebie nienawiści, bo za co, za to, że po chwili uniesienia pojawiają się na świecie, zdane na łaskę i niełaskę swych rodziców? Pan L. wykazał się wybitnie w roli ojca, pani Ł. w roli matki, ale ja wiem, że takim matek spaczonych i tatusiów jest więcej i też, tak jak "mama" kombinuję, jak tu coś zrobić takiego, żeby dzieciom pomóc. Może razem coś wymyślimy i bardzo na to liczę, bo jeśli nie, to staniemy się tak obojętni, jak przedszkolanki z Coventry.