Daniel Litwiniuk

Ja po tej historii i tych które słyszę na nowo, zawsze myślę że to Daniel, w każdym z tych dzieci na powrót i na nowo. Nie umiem się już cieszyć tak po prostu, zawsze jak coś mnie ucieszy mam wrażenie że nie powinnam że nie mam prawa. Jest mi tak smutno, bo od jakiegoś czasu noszę w sobie myśl że nic nie mogę nie dlatego że nie chcę ale nie mam pomysłu na tzw. robienie, gdyż o wszystkim dowiadujemy się po, a wtedy dzieci już nie żyją.

Danielku Kochany, Dziecko Najdroższe. Skąd było w Tobie tyle siły, aby mimo codziennej, metodycznej tresury zachować pogodę ducha? Skąd siła, aby mimo wszystko widzieć świat w jasnych barwach i tworzyć kolorowe, pełne optymizmu rysunki? Skąd siła, aby po katowaniu jeszcze nachylić się i pogłaskać swojego pieska? Skąd siła, aby tak cudnie i ufnie uśmiechać się. Wiem, że nigdy nie poznam odpowiedzi na te pytania. Ale wiem też, czuję, że byłeś wyjątkowym chłopcem. Spoczywaj Kochany w pokoju. Nigdy Cię nie zapomnę!

Nikt nie był w stanie mu pomóc? Może raczej nikt nie chciał mu pomóc-to zasadnicza różnica.

Ja ciągle widzę tego chłopczyka, czasami sobie myślę,że śmierć go uwolniła, że nikt nie był mu w stanie pomóc, że kocyk który wypadł z poszwy,niedokładnie umyty talerz, urwana sznurówka to preteksty żeby go zbić, żeby patrzeć jak cierpi, szydzić z jego bólu.Też mam synka ciągle brudzi buciki i ubrania i mówi:"mamo zmień niuniowi bluzeczkę, bo jest plama" a mama jest najszczęśliwszą osobą na świecie!

Ta historia to ciągły, nieustający, ćmiący ból w moim sercu. On już raczej nigdy się nie skończy. Tak, zajęłam się czym innym, swoją rodziną, pracą, etc., po kilku tygodniach od końca czerwca minęło wielkie przerażenie, rozpacz i palący żal. Ale ból nigdy nie ustanie. Ten ból to coś, czego nie da się załagodzić, nie da się go wyeliminować. Nie będę już zadawać pytań, na które nie ma odpowiedzi. Będę przeżywać ból. Ja sobie tłumaczę to tak, że to dla mnie, człowieka, kara za to, że inni przedstawiciele mojego gatunku, potrafią wyrządzać takie zło i krzywdę. Ból będzie już zawsze.

Ja też nie mogę od czerwca zapomnieć o tej tragedii. Ciągle do mnie wraca mały, śliczny chłopczyk któremu nikt nie był w stanie pomóc.Był taki odważny,dzielny, znosił ból, zasypiał na brzuszku, dla mnie to niepojęte.

Brakuje mi własnie tamtej,starej strony i kilka osób,które były zawsze.

Marzenko.Niestety nie znałam tej pierwszej strony Ku pamięci.I bardzo tego żałuję.O historii Danielka dowiedziałam się z lekkim opóżnieniem.Przechodząc obok kiosku pod koniec czerwca,natknęłam się na pierwszą stronę gazety Fakt ze zdjęciem Danielka i po szybkim przeczytaniu zagłówka powiedziałam sobie "dość".Nie będę znów czytać o kolejnym zamordowanym dziecku.Za dużo tych krzywd na tym świecie,a ja za bardzo to przeżywam.Już kiedyś,gdy głośno było o Michałku utopionym w Wiśle(nomen omen chodził do przedszkola na moim osiedlu)-skończyłam na lekach uspokajających,bo nie dawałam sobie rady... Ale ta śliczna buźka Danielka,jego pełne ufności spojrzenie nie dawało mi spokoju.Weszłam w internet i zaczęłam drążyć temat.I chyba to było najgorsze co mogłam zrobić.Nie mogłam spać,nie mogłam pracować,wiele łez wylałam.Teraz też nie jest lepiej.Żałowałam ,ze to wszystko przeczytałam.Jeśli chodzi o moje odczucia,to mną również targają sprzeczności.Ale staram się wypierać niewygodne myśli.Wiem ,że w niektórych kwestiach możesz mieć rację i tego się boję najbardziej.Więc jakby przez wspomniane sitko staram się odrzucać niewygodne dla mnie myśli i zostawiam sobie nadzieję.NADZIEJA UMIERA OSTATNIA.(*)

Iwona, a Ty pisałaś na poprzedniej stronie Ku Pamieci ? Na tej pierwszej ? Ja tu w zasadzie nie podzieliłam się swoimi uczuciami, raczej podsumowałam po troszkę. Osoby, które pisały na poprzedniej stronie wiedzą, ze to tam wręcz żywcem obdarłam się ze skóry. Pamiętam doskonale kilka stale piszących osób, powtarzające się nicki. Te osoby stały mi się bardzo bliskie. Ta strona juz nie będzie taka jak tamta. Sama już nie chcę wracać do czerwca/lipca. To były bardzo ciężkie dni. Wylaliśmy wspólnie wiele łez. Iwonko ja tez bardzo chciałabym wierzyć. Te słowa, ze Danielek juz niestety nic nie czuje, nie widzi, nie słyszy, nie myśli ponieważ nie żyje wydają mi się znajome, gdyz najprawdopodobniej ja to napisałam... Mnie tez to przeraża. Tak bardzo, że wywraca mi flaki. Szukam teraz dowodów na istnienie Stwórcy, Siły Wyzszej, Boga... Również uważam, ze lepiej żyłoby mi sie z myślą, ze coś na nas jeszcze pozniej czeka... Narazie jest mi jeszcze bardzo ciężko gdyż zbyt często dochodzą do mnie własnie te pesymistyczne mysli. Chciałabym wierzyc, że Daniel jest teraz szcześliwy. Ale czy jest szczesliwy dlatego, ze Jego dusza fruwa sobie teraz beztrosko czy jest szczesliwy bo nic już nie czuje i Go poprostu nie ma, tego nie wie chyba nikt... Naprawdę trudno uwierzyć, ze teraz biega i się bawi zdając sobie doskonale sprawę z tego, ze Jego ciałko juz przecież nie istnieje. Jedno jest pewne, jeśli nawet istnieje zycie po smierci to raczej jest to jakiś "stan", moze stan ukojenia, wiecznego szczescia. Kawki juz się chyba wtedy nie napijemy prawda? (to tak pół żartem, dla rozluźnienia). Ja mam wiele pytan w sobie. Gdzie pomieścić mozna tyle dusz ? Co z duszyczkami niemowlaczków, czy Ich mamy będą mogły z Nimi przebywac ? Czy napewno odnajdziemy swoich bliskich ? I czy Danielka bedzie mozna jakos przytulic? Czy On wkoncu usłyszy, ze jest wartosciowym, wspaniałym chłopczykiem i że sie Go bardzo kocha. Czy może zasnął na zawsze z przeświadczeniem, że był tak zły, ze musiał dostawac lanie. Że nikt Go nie chciał i nie kochał. Bardzo mnie boli fakt, że umarł nie wiedząc, ze był wart miłości... Tak bardzo chciałabym zeby się o tym dowiedział, zeby to poczuł. Szukam więc dowodów na istnienie Kogoś, kto byc moze załamuje ręce nad ludzkoscią. Kto byc moze płacze, że źle interpretujemy słowa Pisma. Że byc może samo Pismo zostało źle napisane. Nie wiem. Czy w ogóle są ludzie, którzy przekonani są o swej wierze na 100 % ??? To jest chyba jakaś wyższa szkoła jazdy. Można spędzić całe zycie debatując nad tym czy jest Bóg czy tez Go nie ma. Mi tez Iwonko cięzko jest uzmysłowic sobie, ze Bóg patrzy na te cierpienia dzieci. Ale jeśli wie, ze nasze zycie to tylko takie SITKO aby przesiać ludzi by ostatecznie umiescic Ich na wieki w odpowiednich miejscach to wie, że dziecku, które konczy swoje zycie na tym swiecie nie dzieje się krzywda ponieważ idzie do lepszego swiata... Zostawia na powierzchni ziemi winnych przestępstwa aby odpokutowali swoje winy lub by dręczyły ich tutaj wyrzuty sumienia. ech, trudne to wszystko. Wiele we mnie sprzeczności. Z jednej strony obawiam się robic z siebie tzw. wariatkę wierząc (czasem mam wrazenie, ze ksieza smieja sie z ludzi, którzy wierzą. Śmieją z ich naiwności. Kosciól trzyma ludzi w ryzach mówiąc, ze tylko jesli bedą dobrzy osiągną zycie wieczne. Pomaga to w utrzymaniu jakiegos porządku, ładu. Bo co by sie stało gdyby kazdy był przekonany o tym, ze śmierc to koniec. Nikt z nikim by sie nie liczył. Sodoma i gomora. A tak to człowiek ma jeszcze jakies skrupuły bo myśli: hm, a moze jednak to prawda). Piszę juz troszkę nieskładnie, zmeczona jestem. Byc moze to ostatni mój wpis. Za duzo nerwów mnie to kosztuje. Bądź co bądź dobrym zawsze warto być. Zawsze warto pomagać innym, zwłaszcza dzieciom. Być może to dziecinstwo własnie jest tą najpiękniejszą częścią zycia. Szkoda tylko, ze nie dla wszystkich dzieci. Koncząc moje pisadło powiem jeszcze, że strasznym jest fakt, że życie tak wielu dzieci pozostaje w rękach dorosłych. Dopóki niektórzy będą mysleli, ze dziecko to ich własność i mogą z Nim robic co chcą nie będzie dobrze. Szcesliwe te dzieci, które rodzą sie w kochających, dobrych i mądrych rodzinach. Pozdrawiam Was serdecznie. Danielku NIGDY Cię nie zapomnę Kochanie...