Daniel Litwiniuk

Bardzo milo ze znalazl pan czas i chec na odwiedziny Danielka... Ja tez bym sie kiedys wybrala. Poki co duzo pracy, male dziecko i inne obowiazki dnia codziennego.groche sie boje ze rozkleilabym sie tam totalnie.w tym roku jednak tez udam sie na Mickiewi z 20 i zapale znicz. Moze tak jak ostatnio uda mi sie spotkac tego potwora. Wtedy juz nie przejde obok obojetnie...

Panie Robercie to nie jest tak,że jest kawa,Internet i strona Danielka odwiedzana z przyzwyczajenia.Nie,nie,dla mnie historia Danielka jest moją "osobistą" tragedią,która strasznie boli,wewnętrzny ból,rozpacz,setki pytań....i ta irracjonalna tęsknota za Tym chłopcem.To historia,która poruszyła mną do szpiku kości.Będzie już zawsze w mojej pamięci.

Bylem u Daniela w Hajnowce w sobote. I co smutek, nic prawdziwe nic . Moze to aura ale, chyba nie to zapomnienie i rutyna dnia codziennego. Mama pewnie pamieta ale, nikt z tej strony nie, bo to jest za duzy wysilek zeby pojechac. jechalem a raczej spedzilem w samochodzie caly dzien. Na grobie z pol godziny. Strasznie tam smutno. Dobrze ze bylem z Dobrym Czlowiekiem bo samemu byloby trudno wrocic. Latwo jest pisac i bredzic. Kocham Cie ale chociaz dac mu 1 dzien z wlasnego zycia to problem. Pomyslcie czy warto zebyscie wchodzili na ta strone. ps Dobry Czlowiek przejechal cala Polske zeby tam pojechac. Milego dnia przy kawie w internecie.

Przyjeżdzajcie do niego on jest samotny.

Jestem Danielku.

Twoj 8 letni 15 letni i 26 letni bracia czekaja na Ciebie
Do zobaczenia.

Czesc maluchu.Nie zamierzam sie nad Toba litowac.Ja tylko chce abys wiedzial,ze Cie kocham,teraz i zawsze.
Baw sie dobrze!Do zobaczenia niebawem#

Mama

Dziś mija rok jak Cię poznałam Danielku.Podczas tego roku nie było ani jednego dnia w którym byłbyś nieobecny w moich myślach,w moim życiu.Zresztą Ty wiesz.Każdy dzień z Tobą.

Proza życia i coraz nas mniej tutaj, a przecież był wielki szum, mnóstwo obietnic i zapewnień, że powstanie Fundacja imienia Danielka i co pozostało z tego zrywu? Jedno wielkie NIC! Sama proponowałam wsparcie finansowe dla powstania tej Fundacji i do dnia dzisiejszego nie otrzymałam słowa wyjaśnienia: czemu ta Fundacja nie powstała? Gdzie są teraz te tłumy ludzi, którzy tak bardzo płakali za Danielkiem i tyle Mu naobiecywali? Ze wszystkiego można się wytłumaczyć, ale niesmak pozostaje, gdy składa się obietnice bez pokrycia nieżyjącemu dziecku. Smutne to wszystko.

Ja tez nie boje się śmierci,bo za jej progiem spotkam naszego chłopczyka,uśmiechniętego i już na wieki szczęśliwego.Odkąd poznałam historię Danielka,śmierć jest tylko drugą stroną,naszą malą rozłąką.To dziecko ma ogromną moc,porusza tyle serc,ja też tęsknię za Nim i nie mogę pojąć skad to wszystko.....Ból,rozpacz,tysiące pytań i ta data 18.02.1981r. Nigdy jej nie zapomnę.