Daniel Litwiniuk

od kilku dni śledzę tą stronę...nie mogłam nic niepisać..łzy nie pozwalały...przeczytałam prawie każdy wpis, każdy artykuł o tym niezwykłym Małym Bohaterze..nie mogę dojść do siebie...nie mogę uwierzyć.. brakuje słów, wszystko zosało już powiedziane..do zobaczenia gdzieś tam,kiedyś Mały Bohaterze ;(

Bo najwazniejsza jest pamiec.I milosc.Zemsta i tak nadejdzie!Bo nikt nie zna dnia,ani godziny.Czekaj malutki,juz niedlugo...l

Nie chodzi tu o km,jak wspomniałam,mogę nawet iść.Nie wiem,w jakim stanie wrócę,czy w ogóle wrócę....Mam kiepską psychikę,od 2 lat jestem w totalnej rozsypce.Wizyta w Hajnówce nie byłaby dla mnie ukojeniem,wrecz przeciwnie.Nie martwię się o swoje zdrowie,czy życie.Jest mi to obojętne.Chcę żyć dla innych,pomagać,dlatego przekwalifikowałam się.Zawsze lubiłam opiekowac się innymi,historia Daniela jeszcze bardziej mnie w tym przekonała.Kiedyś Marzena napisała coś,do czego ja głośno nie chciałam się przyznac,a myślałam o tym samym.Dzisiaj wiem,że jakoś trzeba żyć,choć nigdy to życie nie będzie takie samo.Ale chcę być potrzebna,nie dla siebie,dla innych.

Tak jak kiedyś napisałam przejdę całą Polskę i zapalenie znicz na Danielka grobie.Ale dla mnie najgorsza jest ta zbliżającą się rocznica...Siedzi lepiej sobie plastelinke,za oknem snieg a on nie wie ze juz jutro jego raczki nie będę się ruszać, że to ostatni dzień jego krótkiego życia...juz nie zobaczy kolegów z przedszkola,nie zje wakacyjnego loda,nie obejzy bajeczki na dobranoc...Jezu!ze czeka go takie cierpienie i ból! Za taką bzdur!Chce krzyczeć z bezsilności!nad losem Daniela.Mam tylko nadzieje ze w niebie jest mu cudownie jeśli ono jest😯

Płaczemy,żałujemy teraz Danielka...A wtedy wystarczyło trochę chęci,wystarczyło bardziej się postarać i to biedactwo by żyło!Mam żal do matki,nauczycielek i dyrektorki ze nie wyrwały Danielka z rąk diablicy i sadystki.Więźniowie podczas tortur krzyczą,wołają o pomoc,mówią różne rzeczy byleby nie cierpieć. A to maleństwo musiało zniesc godzinne tortury,usatysfakcjonowac odpowiedzią sadystke,przy tym nie jeknac,przeprosić ja,dostać w twarz i jeszcze umrzeć spragnione wody!Jezuuuu gdzie JESTEŚ? PRZECIEŻ TO W GŁOWIE SIĘ NIE MIEŚCI ZE MOŻNA BYĆ TAKIM DIABŁEM!Boże życzę jej najgorszego!niech umiera w męczarniach,nigdy tak nienawidził człowieka jak jej!A Daniel?dziecko oddałam swoje życie żebyś tego nie musiał przejść wszystkiego!Odkąd poznałam twoja historie jestem innym człowiekiem...Wydawało mi się ze kocham synka a teraz szaleje za nim bo wiem jakie zycie jest podle i w najgorszych koszmarach nie myslalm ze mozna tak niszczyc niewinne kochane dziecko.Ale zawsze czegoś brakuje...i mi brakuje Ciebie.Nie ma dnia żebym o Tobie nie myślała.Patrze na twoje zdjęcie zaraz po przebudzeniu i juz zawsze będziesz w moim sercu.

Monika, prawie wszyscy przez to przeszliśmy. Taka jest pierwsza reakcja po przeczytaniu artykułów o Danielku. Strasznie ciężko z tym się pogodzić. Musi minąć trochę czasu, żeby sie uspokoić ale zapomnieć już się nie da. To dziecko budzi ogromną sympatię: te śliczne oczy i ten niewinny, dziecięcy, szczery uśmiech. Myślę, że w każdym prędzej czy później rodzi sie potrzeba by pojechać i odnaleźć Go w Hajnówce, by stanąć nad jego grobem, zapalić prawdziwy znicz i pomodlić się. Jest to przykra wizyta i bardzo bolesna bo tak jak piszesz Dorota uświadamiamy sobie wtedy, że ta tragedia naprawdę się wydarzyła ale jest to też rodzaj ukojenia. Też mam ponad 600km do Hajnówki ale doznałam uczucia, że zrobiłam dla Danielka wszystko co mogłam.

Brakuje mi osób z pierwszej strony Daniela.Natalia,Marzena,Ewa z Legnicy,Mietek i inni.Gdzie jestescie?Dajcie znać.To dzięki Wam przetrwałam pierwsze tygodnie,miesiące.Potrafilismy pisać tutaj do póznych godzin nocnych,nawet do rana.Jeśli kogoś pominęłam sprzed 2 lat-przepraszam i proszę o przypomnienie.Miło mi też,że pojawiły się nowe osoby-pozdrawiam Was.

Do Hajnówki mam ponad 600 km,ale nie wiem po co to pisze.Mogę tam nawet iść.Boję się zderzenia z faktem.Pewnie zostałabym w Hajnówce kilka dni,szukałabym,pytała ludzi,którzy znali Daniela,pamiętali tą tragedię.Chciałabym więcej wiedziec na jego temat.

Gybyśmy krzyczeli... Od momentu od kiedy wiem o historii małego Danielka nie moge sie pozbierać. Mam nudności , ścisk w brzuchu i ryczę jak bóbr. Tak jak w tytule chcę krzyczeć dlaczego! Ten mały DZIELNY CHŁOPCZYK spotkał sie w swoim krótkim życiu z tak wielkim cierpieniem. Chciałabym tego bólu trochę zabrać,nie moge myśleć o tym co musiał przeżywać . Nie człowiek a bestia tyle zadała mu cierpienia , jak śmie wchodzić do kościoła . Danielku płynie z Ciebie wielka siła nawet po śmierci. szukałeś pomocy ale służby które miały obowiązek Ci pomóc udały ze nie ma problemu. Mineło tyle lat a ty wciąż jesteś Wielki . Ci którzy wiedzą o Twoim życiu nigdy o Tobie nie zapomną, na zawsze zaznaczyłeś sie w naszych sercach, umysłach .Kocham Cię