Daniel Litwiniuk

Juz nie boli...

Dzisiejszy dzień jest przygniatający. Nie mam siły pisać. Dzięki, że jesteście... Danielku Kochany, czuwamy dziś wszyscy przy Tobie...Już nie jesteś sam.

Z tym dbaniem to owszem, ona to robiła, ale dla swojej własnej chwały i satysfakcji. Bo chciała pokazać to, że jest dobrym człowiekiem i że dobrze zaopiekowała się cudzym dzieckiem. Podobno jego pokój był też najlepiej umeblowany w całym mieszkaniu i jestem o tym najświęciej przekonana, że gdyby zarząd nad grobem Danielka znajdował się w jej gestii, to stałby na nim pomnik ze strzegomskiego czy włoskiego marmuru, a nie za starej, lichej i niemodnej już dzisiaj lastryki. I byłoby tak nawet pomimo konieczności poniesionych wyrzeczeń tak samo jako z chodzeniem w adidasach zimą po to, by choremu na anemię dziecku kupić cielęcinę i wątróbkę. "Dużo dawali Danielowi, ale ich wymagania wobec dziecka były wysokie" - tak brzmiały zeznania kolegów z akademika. "Choć bym nawet na jałmużnę rozdał całą majętność moją, a miłości bym nie miał, byłbym niczym" - nic dodać nic ująć.

Jz czas...

Ojciec go nie kochał,Boże jak On musiał tęsknić za Swoją rodzoną matką,co On miał w tej Swojej kochanej główce,wybaczcie nie mogę pisać-łzy -łzy......

Już czas,już trzeba iść....

Podzielam wasz ból,tak mi trudno z tym żyć.Boże dlaczego pozwoliłeś???????????Jak masz go u Siebie to go pilnuj i kochaj.

Jz 19 00...

Wczoraj ogladalam film pt Nostalgia Anioła,w ktorym mloda dziewczynka po śmierci trafia do Raju. Tam było pieknie...Tak kolorowo radosnie dobrze...Ten film byl dla mnie jak znak. Ogladalam go i płakalam. Oczami wyobrazni i nadziei widzialam w tym Raju Danielka. Usmiechnietego jak na zdjeciu. Trzymajacego w raczkach swojego misia i pieska na smyczy. Widzialam Jego radosc. Ten film był piekny. Był jak balsam dla moich wypłakanych oczu, ukojenie dla serca i nadzieja na istnienie Raju...

Z kazdą chwilą gorzej..