Ksiądz Grzegorz Andrzej Fabiński

Jak wschód słońca były dla mnie Twoje urodziny, radością było to wydarrzenie dla całej rodziny.
Pierwszy raz gdy Cię przytuliłam wiedzialam, że należysz do Boga bo o to się modliłam.
I rosłeś jak kwiat w ogrodzie domu cichutki, pokorny - zawsze w tyle, nie wadząc nikomu.
Twoje czarne oczy ogarniały światowe dziwy, a serduszko niewinne biło mocno, Grzesiu mój synu przemily...
Byłes zawsze pełen uśmiechu, pełny pomysłów jak aktor na scenie - czas mijał szybko, a z dziecka stałeś sie młodzieniec.
Pójdż za mną - Pan rzekł do Ciebie, a był to maj kiedyś oznajmił tę wiadomość o sobie.
Radość ogarnęła me serce i tak było codziennie,  kochać Boga w naturze i człowieku każego dnia niezmiennie!
Pan miał jednak inne plany niż moje i w kwiecie lat Twojego życia przerwał ziemskie podwoje.
Zgasło słoneczko za górami zgasł promień mojej radosci opłakałam Cię synku kochany i wciąż jestem pełna żałości...
Dziękuję Bogu za skarb mojego syna, wiem że w każdym zdarzeniu jest jakaś przyczyna.
Módl sie za mnie, za rodzeństwo swoje abyśmy i my kiedyś przekroczyli niebieskie podwoje!
Dziś zapaliłam lampkę modlitwy u stóp Twojej mogiły boć to juz Twoje czterdzieste urodziny...

Jakże mi smutno bez Ciebie kochanie, szukam Cię nadaremnie w pamięci
tyle mam przecież pięknych wspomnien po Tobie kazdy dzien Twą wiernoscia się święci,
Bo Cię Bóg postawił na mej życia drodze pelna uroku zachwycałam się Tobą
I Bóg obdarował nas gromadką dzieci w dniach radosnych i trudnych zawsze teskniliśmy za sobą,
Jak pszczoła byłeś pracowity mężu! mieszkanie nasze radowało me serce każdy moj pomysł wprowadzałeś w życie,
bo talent twego umysłu byl bardzo wielki Patrzę przez okno lecz Ty tu już nie wrocisz nie powiesz..witaj kochanie!
Jeszcze chwilkę, a przytulę się do Ciebie w grobie,  a duch mój poszuka Cię w niebiosach błękicie,
spędzilam z Tobą tak szczęsliwe życie
dziękuje Tobie żeś mnie chciał poślubić i przeżyć małżeńską przygodę życia...

W trzecią rocznicę śmierci Grzesia.
Mijają trzy lata, trzy zimy i wiosny
lecz łza wciąż błyszczy w mym oku
Przeminął na zawsze już ten czas radosny,
a dzień każdy bez Ciebie otulony żałobą mroku.
Powiedziałam Ci Panie, że radość to tylko dla mnie wspomnienie
choć winnam się cieszyc bardzo z tego,
Żeś spojrzal na mojego syna wybierajac go na kapłana swojego.
Choć to góry Wihrenu kamienne, wyniosłe
wzgardzily zachwytem serca mego syna,
ale wiem, że Ty dobry Boże przyjałeś go do Siebie
bo najpiękniejsze gór błękity ogląda teraz w niebie.
Syneczku mój drogi całuję teraz Twój grób kamienny
I patrzę smutna na Twą fotografię,
Sercem zbolałym zapomnieć Cię nie potrafię
I proszę Boga by ten czas rozstania był dla mnie zbawienny.......